Διάβασα κάποτε σ’ ένα άρθρο του γνωστού Αμερικανού γλωσσολόγου Noam Chomsky κάτι που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και δεν το λησμονώ· ότι η γλώσσα – κάθε γλώσσα – μοιάζει με τον ωκεανό. Όπως δηλαδή ο ωκεανός είναι απέραντος και ατιθάσευτος, έτσι ακριβώς και η γλώσσα. Πώς λοιπόν θα μπορούσε κανείς να βάλει όρια και κανόνες σ’ ένα τέτοιο στοιχείο; Πράγματι έχει τονιστεί…
«Αγαπητοί φίλοι, περίμενα πρώτα να τελειώσουν οι επίσημες γιορτές που προβλέπει η “Εβδομάδα Νόμπελ” και ύστερα να ‘ρθω σ’ επαφή μαζί σας. Το έκανα γιατί ήθελα να νιώθω ξένοιαστος και ξεκούραστος. Ξεκούραστος βέβαια δεν είμαι. Χρειάστηκε να βάλω τα δυνατά μου για να τα βγάλω πέρα με τις απαιτήσεις της δημοσιότητας, τις συνεντεύξεις και τις τηλεοράσεις. Αλλά ένιωθα κάθε στιγμή…
«Ανάμεσα στο μαθητή και στο διδάσκαλο είναι βέβαιο πως σιγά – σιγά μέσα στα χρόνια της κοινής προσπάθειας υφαίνεται μια σχέση, που -.στο πρώτο πρόχειρο κοίταγμα – φαίνεται πολύ απλή. Ο πρώτος δίνει γνώσεις και ο δεύτερος δέχεται γνώσεις. Και όμως το πράγμα δε σταματάει εδώ. Εκείνο που περιμένει ο μαθητής – ας είναι και ανεπίγνωστα – είναι κάτι πολύ…
